het lukt me niet!

Ja, je leest het goed: tomas slaagt er niet in om een boek volledig uit te lezen. Duizend-en-één redenen probeer je dan te bedenken. 'En vroeger las je er soms drie per week!' of eerder iets in de trend van 'echt afwerken lukt je ook nooit hé...' tot 'misschien moet ik het maar eens omgekeerd houden?!'. Gelukkig bestaat er in zo'n periodes nog iets zoals vrienden, een soms even ongrijpbaar concept, bleek achteraf. Had ik even geluk dat ze niet de eerste beste zijn.

Het afgelopen jaar kon ik maar van enkele boeken de laatste bladzijde tot mezelf nemen. Het eerste handelt over een toch wel belangrijke vraag in het leven en waar nooit een sluitend antwoord op gegeven kan worden, namelijk 'Wat betekent het om "mens" te zijn?'. Wat ons niet tegenhoudt om er toch maar een antwoord op te vinden. Sommigen ontdekken dat net dit oud zeer al millenia lang een drijfveer is en een pijler vormt -wilskracht of zelfbehoud?- om zichzelf te overtreffen. Of is het eerder een manier om bevestiging binnen zichzelf te zoeken? Zoals een boek me ooit zei: "Tracht de dingen in eerste instantie binnenin jezelf terug te vinden."

Naar verluid heb ik nog een boek over mezelf ingelicht. En als iets verluidt, dan móet het wel waar zijn! Toch? Op z'n minst komt het dichterbij. Om zijn doel te raken of om de volgende revolutie te voeden doet er eigenlijk niet toe. Uitersten raken elkaar vroeg of laat. En als we dan toch op zoek zijn naar een antwoord, dan is het deze wel. Zoals het tweede boek me ingaf: "Laat maar komen!"

Voor wie het interesseert: op dit moment probeer ik 'Siddhartha' van Herman Hesse te temmen. Een man die inzag, naar 'tschijnt al op zijn sterfbed,  zijn hele leven verkeerd te zijn...